Headlines

De Filistijn Goliath kennen we allemaal. De reus die zogezegd werd verslagen door David met een slinger en wat steentjes. Maar wie zou Ongoliath, of beter geschreven: Ungoliath zijn? Goliath zijn tegenhanger? Maar komen we dan niet terug uit bij de gewone mens? Ik vraag het me af. Misschien moet ik mijn vragen opsparen en wanneer ik in de mogelijkheid ben dit even aan bandbrein en multi-instrumentalist Bane te vragen. Zijn band, Ungoliath, bestaat sinds 2002 doch dit Shadows Of The Eclipse is nog maar plaat twee. Hij bracht tussen het jaar van conceptie en nu niet al te veel maar de laatste drie jaar lijkt hij wel productiever, de man met een verleden in Avataria die nog steeds actief in As Stormclouds Gather.Lees verder ›

Dat is de boodschap die we meteen meekrijgen van het Italiaans-Noorse collectief Darvaza dat zich sinds 2015 heeft weten vestigen aan de top van de Satanische black metal. Multi-instrumentalist - Omega die we kennen van zo vele andere bands - en vocalist Wraath - die we eveneens kennen van zo vele andere bands en projecten - hebben elkaar weten vinden in wat de eigenlijke vorm van black metal zou moeten zijn. Alzo eren ze natuurlijk maar één entiteit en dat is Satan zelf, niks of niemand anders.Lees verder ›

Je eerste keer vergeet je nooit, toch? Voor mij was het eind mei 1989 toen ik voor het eerst naar een metalconcert ging. In mijn toenmalige woonplaats, een dorpje in Friesland waar weinig gebeurde, speelden op een zwoele voorzomeravond de plaatselijke helden van Luncay, daarna trad Pestilence aan en hoofdact was Sodom. Ik was bij de eerste tonen verknocht aan het genre en wilde voortaan als thrahser door het leven gaan. Mijn ouders moeten gedacht hebben: "met dat jonk komt het nooit meer goed". Op sommige vlakken zullen ze gelijk hebben gekregen maar met mijn muzikale smaak zit het wel goed want voor een portie thrash mag je me nog altijd wakker maken! Afgelopen zomer kwam The Arsonist van Sodom al uit. Vanwege een overvolle agenda van een van mijn collega-schrijvers lag hij een tijdje op de plank totdat aan mij werd gevraagd de recensie over te nemen. Benieuwd of onze Teutoonse vrienden ook dit keer weer een goed album hebben afgeleverd? Leest u maar even mee.Lees verder ›

Blut Aus Nord zit ondertussen zo ver in de eigen mythologie dat tellen eigenlijk niet meer relevant is, maar laat ons toch zeggen: met Ethereal Horizons betreedt de band de zoveelste incarnatie in een carrière die sneller muteert dan een laboratoriumvirus in een slecht geventileerde kelder. Na alle eerdere kronkelpaden – van klinische godslastering tot sacraal ruimtetrillen – hing er een spanning rond dit nieuwe hoofdstuk. De vraag was niet wát Vindsval zou doen, maar hóe ver hij deze keer buiten de kaart zou stappen.Lees verder ›

Uit Amerika komt een trio herriemakers met de naam Imperishable. Niet te verwarren met de Zweedse band met dezelfde naam die dit jaar ook een nieuwe, zeer appetijtelijke LP uitbracht via Hammerheart Records. Beide bands spelen death metal, waarbij de Amerikaanse versie zich meer richt op agressiviteit en snelheid en het hebben van een zwart randje. De plaat wordt uitgebracht via Everlasting Spew Records en de bandleden zijn geen onbekenden in het metalwereldje. Wat te denken van Derek Roddy op drums (Hate Eternal, Malevolent Creation, Blotted Science en vele andere) en Brian Kingsland van Nile op gitaar en kauwend op de microfoon. De bas wordt door Alex Rush van Olkoth mishandeld.Lees verder ›

In 2010 vonden vijf individuen elkaar ergens in de brede streek rond Lyon, Frankrijk. Ze noemden zichzelf vanaf dan Malepeste wat ook gewoon de titel bleek van hun allereerste demo in 2011. Heel wat bandleden kenden elkaar nog van bijvoorbeeld Art Of Necromancy. Vervolgens volgden er platen als Dereliction (2013) en Deliquescent Exaltation (2015). De boel viel vervolgens drie jaar stil alvorens weer samen met Dysylumn een split werd uitgebracht met een bijzondere titel: Ce Qui Fut, Ce Qui Est, Ce Qui Sera.Lees verder ›

Funeral Harvest is een internationaal gezelschap dat al samenwerkt sinds 2016. Dit Malum In Se is de opvolger van de eerste volwaardige plaat Redemptio die kwam in 2022 en me volledig ontging. Nochtans is het een werkstuk van een band dat bestaat uit leden die toch al een verleden hebben. Zo speelt Nathas ook in Fides Inversa als ik goed ben geïnformeerd.Lees verder ›

Het Gentse Tarmak geldt voor mij als één van de sterkhouders van Belgische sludge en post-metal. Hun debuutmateriaal PLOW werd in 2020 door ZM al zwaar onthaald met lovende kritieken en een terechte 85. Uitschieter daarbij is het vinnige en inventieve gitaarwerk van Sander Vergote. Als deze man een riff schrijft weet je dat die uit zijn vingers gerold komt. Maar ook de progressieve songwriting en de manier waarop de band een verhaal vertelt met instrumenten zijn zo uniek aan Tarmak. Voorbeelden als Russian Circles, Tool of Mastodon komen in vlagen voorbij, maar Tarmak had op PLOW al meteen zijn eigen niche uitgehouwen. Ik kan maar weinig bands bedenken die Tarmak daarin overtreffen. Kan de band op dit elan verder op debuutalbum Delete To Proceed?Lees verder ›

Het Amerikaanse, uit Columbus, Ohio afkomstige, Nøkk debuteerde in 2021. Niet veel later kwam de EP Repel The Incursion. Nu komt via het terug tot leven gewekte cultlabel Solistitium Records de eerste langspeler, Heartless. De band rond Gallagher en Hames heeft een blikje sessiemuzikanten weten opentrekken om dit album tot leven te wekken. Verder sleuren de beide heren er nog Todd Paulson bij voor het artwork, diezelfde brave man maakte ook de videoclip trouwens. Lees verder ›

Castle Rat is de headliner van de toekomst. Met zijn ijzersterke combinatie van heavy metal en doom hakt de band zich een weg naar de top. Zowel de opbouw van de nummers als de vocale prestaties zijn op dit laatste album, The Bestiary, volledig tot wasdom gekomen.Lees verder ›

Met Cascading Misery levert het uit Pittsburgh afkomstige Ritual Mass eindelijk zijn langverwachte debuutalbum af en het is er één die geen genade kent. Eerdere EP’s en demo’s  klonken nog als bruut oefenmateriaal voor iets groters, maar deze plaat is de verwezenlijking van het duistere potentieel. Cascading Misery is een volledig uitgekristalliseerde nachtmerrie waarin alles wat heilig is, wordt vermalen tot stof en waarbij elke riff voelt als een doelbewuste slag in het gezicht.Lees verder ›

Knallen, knallen en nog eens knallen. Dat is de beste manier om de nieuwste uitgave van de Japanse band BLAZE te beschrijven. Het kwartet keert terug met zijn tweede album Out Through The Door en maakt zijn aanwezigheid meteen duidelijk met een zware, doordenderende hardrocksound waar iedere fan van hardrock van de oude school en heavy metal helemaal op los kan gaan.Lees verder ›